O dziwo w pewnym momencie, Anessa była jakby lustrzanym odbiciem blondyna. Też zarumieniła się. Ale szybko zdołała to ukryć.
"Karaoki"... Śliczne... - pomyślała. Uśmiechnęła się na widok wysiłków Ren'a.
Chłopiec wbrew pozorom miał wiele siły. Pchał łóżko, pchał, aż nie zauważył pewnych drzwi.
-Ren! Stój! - białowłosa nie zdążyła. Rozległ się huk, który potoczył się po całym szpitalu. Chłopiec wjechał w drzwi stołówki, które już od dosyć dawna wisiały z ledwością na swoich zawiasach. Teraz zostały wyłamane, a całej społeczności partyzantów mieszkającej w Zniszczonym Mieście, ukazał się widok dwóch młodych ludzi, obu blondynów, którzy wpatrywali się w przerażeniu na innych. Wszystko zastygło w ciszy, dopóki nie przerwał tego jeden śmiech. Śmiech, który brzmiał jakby rozdzwoniły się dzwonki wietrzne. Delikatny, subtelny i słodki śmiech.
-Te drzwi... Bardzo... nam pomogłeś...od dawna... zastanawialiśmy się... jak się... ich pozbyć... - brała głębokie wdechy pomiędzy kolejnymi słowami. Anessa nie mogła już przestać się śmiać, więc po prostu zwinęła się w kuckach na ziemi. Jej śmiech przyniósł pozostałe śmiechy. Wszyscy partyzanci, siedzący nad pachnącą apetycznie zupą cebulową, śmiali się. W końcu już nikt nie wiedział z czego się śmieje. Wesoły nastrój udzielił się też Ren'owi.