Karoki stracił przytomność, ale nie pozwoliło mu to na odpoczynek. Ponownie przeżywał zniszczenie swojego miasta. Utratę rodziny. Widział twarz swojej kochanej siostrzyczki. Łzy matki. Słyszał głos ojca i huk sypiących się budynków. Czuł gorąco ognia i duszący dym. Nie mógł nic poradzić na wszystkie tragedie, które przed sobą widział. Wszystko wymykało mu się z rąk i wpadało w czarną otchłań jego pamięci. Każdy krok był dla niego coraz większym bólem, każdy widok coraz większą rozpaczą. A on nie mógł na nic poradzić. Mógł tylko stać i pogrążać się w coraz większej rozpaczy, aż nagle wszystko zaczęło łagodnieć. Płomienie zgasły, krzyki ustały, a w ich miejsce pojawił się śmiech. Najpiękniejszy śmiech świata-śmiech który już gdzieś kiedyś słyszał, który powoli zaczął cichnąć.
Przez pewien czas miał przed oczami mrok, a do uszu nie docierał żaden dźwięk. Ale nie trwało to długo. Jego oczy zaczęły widzieć, a uszy słyszeć. Oczy widziały rozmazane płyty na suficie i zgaszone podłużne lampy, a uszy słyszały kawałek jakiejś historii o tym, jak pies walczył z wężem ogrodowym i słodki, najpiękniejszy śmiech świata, który już gdzieś kiedyś słyszał.

-Słyszę-wychrypiał chłopak. Wyschnięte gardło już całkowicie uwięziło mu głos. Z tą chwilą uświadomił sobie również, że jest też strasznie głodny, a z niewyjaśnionego powodu bolała go głowa. Nie pamiętał żeby gdzieś się uderzył.
Po zbadaniu swojego stanu, odetchnął z ulgą. Doszedł do wniosku, że trafił w dobre ręce i nie ma się czego obawiać. Potwierdzało to nie tylko miękkie łóżko i sufit nad jego głową, ale też butelka z wodą wepchnięta do jego ust i dwie zatroskane twarze pochylające się nad nim. Nareszcie nadszedł ten moment na który czekał całe dwa lata. Nareszcie wrócił do domu.

-Niech lepiej on wyjaśni.-Erazm spojrzał na blondyna zainteresowanym wzrokiem i z uśmiechem na twarzy. Był bardzo ciekawy, co chłopak ma do powiedzenia, ale starał się zachować spokój. Średnio mu to jednak wychodziło, ale zdrowy rozsądek musiał jednak ustąpić ciekawości.
-O ile da radę.-chłopak kiwnął głową, przełykając ostatni kęs swojego "przedśniadania".
Dziadzio w tym czasie poprosił szefowe kuchni o dodatkową porcję jedzenia dla niezapowiedzianego gościa i nie wytrzymał, żeby nie zadać mu pytania, które od jakiegoś czasu, nie dawało mu spokoju:
-Jesteś Kolitem?

Mary i Anna poczekały na opowieść chłopaka, a potem bez zbędnych pytań, ruszyły do kuchni. Po dłuższej chwili dało się czuć przyjemny zapach zupy cebulowej. Co prawda niby śniadanie, ale Partyzanci robią wiele rzeczy w ciągu dnia, więc potrzebują więcej energii. A akuratnie niedawno były zbiory cebuli.
Enea słuchała słów blondyna. Pojawiła się jej nieśmiałość. Jak dotąd siedziała na łóżku chłopaka, a teraz schowała się za Dziadziem. Gdy spytał kim oni są, otwarła usta, żeby powiedzieć, że tu mieszkają, ale naszło ją coś dziwnego. Coś jak wspomnienie.

Widziała Zniszczone Miasto, jak pożerały je jęzory ognia. Spojrzała w dół. U jej stóp leżały dwa ciała, ale ich twarze były zamazane. Czuła, że płacze i jej łkanie rozchodziło się w ciszy. Nagle wśród kłębowiska dymu, pojawiła się postać. To był ten zielonooki blondyn, Karoki. Podbiegł do niej i przytuliła ją. Mówił coś, ale ona nie słyszała słów. Płakała dalej. Kiedy chwycił ją za rękę, z dymu ponownie wyłoniła się postać. Nie widziała jej twarzy, jedynie usta. A te wykrzywiły się w szaleńczym uśmiechu. Pojawił się błysk i wszystko zalała jasność. Jasność koloru ognia.

Enea z sykiem wciągnęła powietrze. Oddychała głęboko. Co to było? Przyszłość? Przeszłość? Co to było!?

Anessa razem z karawaną, zatrzymali się przy wejściu do kuchni szpitalnej. Dziewczyna zsiadła z konia i prowadząc Ren'a, weszła do środka.
-Anessa! - zawołały zaskoczone kucharki. Było tu już oczywiście więcej osób niż rano, ale tylko Mary i Anna podbiegły do dziewczyny i uściskały ją przyjaźnie.
-Witajcie z powrotem! I poznajcie Ren'a. Ren, to jest Mary i Anna. Gdybyś czegoś nie wiedział, je zawsze możesz o wszystko zapytać. - białowłosa mrugnęła porozumiewawczo do kucharek. Te tylko się zaśmiały.
-Dz-dzień dobry! - chłopiec zająknął się ze zdenerwowania. Ale gdy starsze kobiety życzliwie pytały o wrażenia z podróży i tego miasta, odprężył się i po krótkiej chwili, wesoło gawędził z kucharkami. Inne osoby też przywitały się z Anessą. Następnie wspólnie pokierowali wyładunkiem potrzebnych rzeczy. Kiedy wszystko było gotowe, Anessa skinęła na Ren'a.
-Dziadzio jeszcze śpi? - spytała Anny.
-Nie, był na korytarzu razem z Eneą i jakimś chłopakiem, którego gdzieś znaleźli. Jest baaardzo przystojny. - kobieta szturchnęła dziewczynę, chichotając jak nastolatka. Białowłosa zmierzyła ją wzrokiem, by po chwili śmiać się do rozpuku.
-Dziadek jest bardzo przystojny, wiem to. My już idziemy. A propo: pyszna ta zupa cebulowa - mrugnęła do Anny, która dopiero za chwilę miała rozlewać posiłek do naczyń. Pokręciła głową.
-Dobrze, że wróciłaś! - zawołała za dziewczyną.

Anessa i Ren szli korytarzem. Mieli szczęście. Pierwszą osobą, na którą się natknęli był Erazm.
-Dziadku! - zawołał chłopiec i prawie, że rzucił się na starszego pana. Ale wyhamował tuż przed nim i spokojnie go przytulił. - Tak bardzo tęskniłem... - powiedział mając łzy w oczach. Białowłosa spokojnie do nich podeszła, uśmiechając się czule. To był piękny widok.

-No przecież nie mogłem zmaleć. Jakiś rok? - chłopiec popatrzył na Dziadzia ze zdziwieniem. Czy dzieci w jego wieku mogły maleć? Anessa zaśmiała się. Ren wszystko brał zbyt poważnie. Kiedy usłyszeli o łóżku do przetransportowania. chłopiec naprężył muskuły. A przynajmniej próbował.
-Zawsze i wszędzie. - pobiegł w kierunku wskazanym wcześniej przez Dziadzia. Białowłosa spokojnie popchnęła wózek starszego pana i z uśmiechem, ruszyła za bratem.
-Czyza tym łóżkiem, kryje się ten "bardzo przystojny chłopak", o którym tyle słychać w kuchni? - zaśmiała się. W tym momencie skręcili na rogu korytarza i jej oczom ukazała się Enea, a także jakiś chłopak w jej wieku, który siedział na łóżku. Zatrzymała wózek tuż koło łóżka i poklepała Ren'a w plecy. Chłopiec stał jak wmurowany w podłogę i patrzył z zachwytem na małą blondynkę. Widział już anioły, ale te były starsze od niego. Jedyne dzieci w jego wieku w Algan to były ludzkie dzieci, które tak jak on przebywały tam dla bezpieczeństwa.
-Zapomniałeś jak się mówi, braciszku? To jest Ren, a to Enea - nasz mały aniołek. - przedstawiła oboje.

Cała ta scena była dla Karokiego niezrozumiała. Rozmazane obrazy przelatywały mu przed oczami, a słowa wlatywały jednym uchem i wylatywały drugim. Chłopak wpatrywał się w najpiękniejszą istotę na świecie. Była tak piękna jak anioł, ale nie miała skrzydeł. Wampirem też być nie mogła, bo nie bił od niej chłód, a ciepło. Nieważne kim była. Była najpiękniejszą istotą na całym świecie.
Po dłuższej chwili Karoki jednak się opamiętał. Było mu głupio, że tak długo gapił się oczarowany na dziewczynę. Zarumienił się. Próbując to ukryć, zaczął się nerwowo rozglądać po otoczeniu. Dotarło do niego, że oprócz tej ślicznej dziewczyny pojawił się jakiś chłopiec, który wrósł w ziemię i wpatrywał się w małą Eneę, jak on sam, jeszcze przed chwilą wpatrywał się w nowo przybyłą dziewczynę. Zrobiło mu się jeszcze bardziej głupio. Miał szczerą nadzieję, że ona nie zauważyła jego zachowania.

Z każdą chwilą, gdy ręka dziewczyny zbliżała się do czoła Karokiego, jego oczy robiły się coraz większe, a serce biło coraz szybciej. Gdy jednak chłopak poczuł ciepłą dłoń na swojej głowie, uspokoił się. Ale za to, po raz kolejny, na jego twarzy pojawił się lekki rumieniec. "Nie! Dlaczego?"-pytał sam siebie. Teraz już na pewno zauważy.
Blondyn w pierwszej chwili nie zrozumiał co powiedziała do niego dziewczyna. Zajęło mu trochę czasu, pojęcie sensu tych słów. Wciąż był zdezorientowany po ostatnich wydarzeniach. Uśmiechnął się.
-Anessa... bardzo ładne imię... Ja jestem Karoki...-nie zdążył powiedzieć nic więcej, bo poczuł, że coś popchnęło łóżko na którym siedział.