Nie mając już sił, do dalszych poszukiwań przyjaznych mu ludzi, w mieście w którym, nad ranem zdawało się nie być żadnej żywej duszy, Karoki, z ciężkim hukiem oparł się o drzwi szpitala. Nie dbał o to czy ktoś go znajdzie, czy nie. Po prostu musiał mieć nadzieję, że gdzieś w pobliżu będzie "przyjaciel". Mdliło go z głodu, padał ze zmęczenia, ale zachrypiałym głosem powiedział do otwierających się drzwi:
-pomocy... błagam.
Zemdlał.

Enea nie spała od dobrej godziny. Nie wstała, ponieważ chciała trochę poleniuchować. Właściwie to pomyśleć nad swoim dzisiejszym snem. Nie chciała, żeby którakolwiek z jej sennych "wizji" się spełniła. Dość głośny huk, wybudził ją z zamyślenia.
-A to co? - zadała pytanie w przestrzeń i zeskoczyła z łóżka. Wybiegła na korytarz, gdzie zastała widok Dziadzia ciągnącego jakiegoś chłopaka. Jako, że nie bardzo mu to wychodziło, dziewczynka uśmiechnęła się i podbiegła do starszego pana.
-Pomogę ci. - wzięła nieprzytomnego pod ramię i odrobinę go uniosła. Był ciężki, przynajmniej na jej dziecięce siły. Zaczęła machać bezradnie swoimi skrzydełkami. Zrobiła kilka kroków do przodu, ale ciężar chłopaka ją przygniótł. Oboje wylądowali na podłodze, a blondyn przywalił głową o posadzkę.
-Pomocy. - jęknęła. I kto tu komu miał pomóc?

Dziewczynka rozejrzała się z przestrachem. Nasłuchiwała chwilę. Na szczęście nikt się nie obudził.
-Siostrzyczka by nam pomogła... - Enea oczywiście mówiła o Anessie. Ale nie było jej tu teraz. Aniołek wygramolił się spod chłopaka. Pobiegła po wózek Dziadzia i pomogła mu wsiąść na niego z powrotem.
-Może nie zawleczemy go do jednego z pokoi, ale możemy mu pomóc tutaj. Ocucić go na przykład. - zaproponowała Enea trochę lękliwie, patrząc na starszego pana.

-Materac? - jęknęła cichutko, patrząc w ślad za Dziadziem. Spojrzała na blondwłosego chłopaka. Kucnęła przy nim i położyła mu dłoń na czole. Było gorące. Nagle przez ułamek sekundy, miała niewyraźne wrażenie, że jej dłoń odbiera jego gorąco. Nie chodziło o przekazanie ciepła, miała uczucie, że zabiera jego gorączkę. Odskoczyła od chłopaka i z przestrachem pobiegła do najbliższego pustego pokoju. Stały tu dwa łóżka szpitalne. Enea zastanawiała się jak tu wyjąć materac z ramy łóżka, kiedy zdała sobie sprawę, że łóżko jest na kółkach. Powoli dopchała łóżko na korytarz i "zaparkowała" nim obok chłopaka. Pytanie brzmiało jak teraz uniosą blondyna na posłanie.

-Hai! - Enea przytknęła dwa palce do czoła jak prawdziwy żołnierz. Chwyciła nieprzytomnego za nogi, a następnie podniosła je na łóżko. Jednak mimo starań Dziadzia i blondynki, tylko głowa chłopaka spoczęła na miękkim. Enea zmarszczyła brwi. Jak go wciągnąć na górę? I ciekawe, że jeszcze się nie obudził mimo szarpań.
-Damy radę! - dziewczynka odezwała się. Wgrzebała się pod plecy blondyna i jednym szybkim ruchem uniosła go, mniej więcej na wysokość łóżka. Głowa leżała już na poduszce, a nogi 'stały' na palcach. Enea trzymała chłopaka, głową i rękami.
-Zsuńmy go na łóżko. - wystękał aniołek, trzęsąc się z napinania mięśni.

-Dobrze, za chwilę wrócę.
Odwzajemniła uścisk Dziadzia i z uśmiechem, pobiegła w stronę kuchni. Jednak gdy tylko zniknęła starszemu panu z oczu, jej uśmiech znikł. Nie chciała iść spać. Nie chciała znów tego oglądać. Po raz kolejny od kilku tygodni. Nie chciała znowu widzieć jak umierają. Anessa, Dziadzio, wszyscy, którzy się nią opiekowali. Co noc widziała ich martwych. Nie wiedziała co znaczą te sny. Ale nie mogła nikomu o nich powiedzieć. Potrząsnęła głową, a jej złote włosy rozsypały się dookoła twarzy.
"Nie myśl o tym" - spróbowała przekonać samą siebie. Wbiegła do kuchni. Porwała to co według niej było najpraktyczniejsze. Kilka kromek chleba, dwa pomidory, kawałek kiełbasy, która pachniała jako tako i butelkę wody. Niewiele tu mieli. Mięso zdarzało się rzadko, warzywa i owoce pochodziły z ogródka, który mieli tuż za szpitalem. Mimo braku, potrzebującemu nie odmówią. Pobiegła z powrotem. Była pierwsza. Talerzyk z jedzeniem i butelkę ułożyła koło chłopaka.
"Ponoć anioły mogą leczyć." - pomyślała i znów przyłożyła dłoń do czoła blondyna. Po raz kolejny miała wrażenie jakby odbierała mu gorączkę. Ale tym razem się nie cofnęła.

Enea odskoczyła z przestrachem od blondyna.
-Ja też o tym zapomniałam.  - wyjąkała. - Ale jak dotąd żadne z anielskich zdolności się u mnie nie ujawniły. To znaczy, aż do teraz. No bo wydaje mi się, że ma mniejszą gorączkę. Może coś koło 37 stopni, a przed chwilą miał jeszcze coś około 40. Poza tym chyba jest odwodniony, no i też głodny, ale to chyba tyle...
W końcu umilkła, patrząc w podłogę. Spojrzała nieśmiało na Dziadzia.