Brew mu zadrgała. Czuł ją. Wyczuwał jej podekscytowanie tym spotkaniem, jej rozmarzenie o nim, czuł delikatny zapach soli, pochodzący z jej rozżarzonej skóry. Oczami wyobraźni widział też jej rozanieloną minę, o ile tak można powiedzieć o diable. No i oczywiście czuł... ten słodko-kuszący zapach. Tą harmonię składników. Mąka pszenna, wysokiej jakości mleko, słodki cukier pochodzący z niedalekich upraw, białko, które tolerował i żółtko, którego nie cierpiał, kakao, które rosło tylko w jednym miejscu, słodki mus czekoladowy, pomiędzy warstwami ciasta, krem truskawkowy z delikatną nutą kwaskowatości cytryny, a na wierzchu bita śmietana z soczystą truskawką. Melodia perfekcyjna. Ah... Tylko kęs, nic więcej. Mały kawałeczek to nie zbrodnia. Przecież to... prezent, dar dla niego. Nie odmawia się, jeżeli ktoś ci coś daje, prawda? Szczególnie, jeżeli jest to żywa symfonia smaków.
Tylko teraz... Jak uniknąć tej diablicy? Jeśli ją wpuści, rzuci się na niego i nie odklei przez najbliższy tydzień. A później znów będzie za nim łazić. Zmarszczył brwi i otworzył jedno oko, zerkając na drzwi. Dobrze, że tam były. Zamyślił się, by po chwili uśmiechnąć się z przebiegłością.

Drzwi otworzyły się samoistnie, talerzyk "wyfrunął" z rąk diablicy, czerwonowłosa została odepchnięta jakiś metr do tyłu i drzwi się znów zamknęły - to wszystko w czasie jednej sekundy. Półbóg z uwielbieniem wpatrywał się w małe cudo, które właśnie znajdowało się w jego rękach. I to wszystko dzięki jego zdolności - telekinezie.

Z zupełnym spokojem na twarzy, odsunął od siebie diablicę na wyciągnięcie ręki. Spojrzał na nią lekceważąco i patrząc jej prosto w oczy, wziął do ust ostatni kawałek. Rozkoszował się nim długo. Na jego twarzy widać było czystą przyjemność i śmiało patrzył na Enę. Niech wie co traci, bo nigdy za jej sprawą, nie będzie miał takiego wyrazu. Kiedy skończył, wsunął w jej dłonie talerzyk, muskając przy tym delikatnie jej dłonie. Uśmiechnął się uroczo.
-Moja droga. Nigdy nie jestem na tyle "pochłonięty", żeby lekceważyć tak oczywisty fakt. - wypowiedział to wszystko z ironią, i gdy pstryknął palcami, drzwi spopieliły się w sekundę. Czuć było zapach palonego drewna i popiół rozdmuchał się po całej kajucie.
-A teraz... - szybko wyszedł z pokoju, wtedy dzięki telekinezie wyrwał sąsiednie drzwi z zawiasów, a te z pomocą magii ognia zespawał z zawiasami od jego kajuty. Następnie powtarzając gest diablicy, roztopił zamek. Takim oto sposobem zamknął Enę w środku.
Wyszedł na pokład.
-Kapitanie! - zawołał do starszego mężczyzny, jednego z nielicznych, którzy nie bali się aż tak półboga i za to cenił go sobie Alexander. Wilkołak podszedł do młodzieńca.
-Słucham, panie?
-Przenieście wszystkie rzeczy na inny statek, a przed moją kajutą rozstawcie dwóch ludzi. Ten statek proszę odesłać z powrotem do Efilu. - kapitan kiwnął głową, a Alexander zszedł na ląd. Westchnął przeciągle i uśmiechnął się.
-Powodzenia, diablico. - z czystej ciekawości wskoczył na najbliższy dach, by obserwować jak czerwonowłosa wydostanie się ze statku.

Ostatnio edytowany przez Alexander (2015-02-24 20:12:24)

Całe szczęście, że to nie on płacił rachunki. Miałby na koncie dość piękny statek, którego popioły właśnie pokryły całą rzekę i z jej nurtem, spłynęły dalej. Spojrzał na Enę, następnie na kajdany. Wzniósł oczu ku niebu. Zbyt dawno nie miał z nią do czynienia, że prawie zapomniał jaka potrafiła być.
Wstał, otrzepując spodnie z kurzu. Zupełnie nie przejmował się tym, że przy okazji ciągnie diablicę. Nie przejął się jej wyglądem. Czy to było jego zadanie?
-Skoro tak, to mnie nie spowalniaj. - zeskoczył płynnie z dachu i wylądował z gracją. Nadludzkim chodem, podszedł do kapitana-wilkołaka.
-Niech statek płynie dalej do Rastu i tam na mnie zaczeka. Za kilka dni, będę z powrotem.
-Tak jest, panie. - przytaknął mężczyzna, nawet słowa nie mówiąc na takie zachowanie półboga. Jego pracą była żegluga, a nie kwestionowanie rozkazów.
Alexander bez żadnego zwrotu do diablicy, ruszył przez miasto. Musiał wykonać swoje zadanie. Na statek jej nie zabierze, bo w czasie podróży siedział tylko w swojej kajucie. A gdyby siedział z nią sam na sam... Nie wytrzymałby. Musiał więc iść na piechotę do Małego Lasu, nie było innej opcji. O zniszczenie kajdan, będzie się martwił po misji. Chwilowo ciesząc się gorącym słońcem, uśmiechnął się na swój "uroczy" sposób.
-Nie za szybko? - rzucił pytanie w przestrzeń. W ciągu 10 sekund zdążył przejść pół miasta nadrzeczem. Łączna długość? Około 15 km. No i oczywiście, ciągnął diablicę za sobą.